بهترين روانشناس كودك : تماشاي اينكه فرزندانمان از دست دادن رنج مي برند بسيار دردناك است - چه از دست دادن پدربزرگ و مادربزرگ، يك دوست يا حتي يك حيوان خانگي.
كودكان براي درك جدايي و مرگ تلاش مي كنند و احساس دلتنگي براي كسي كه دوستش داشتند بسيار سخت است.
اما درك اين نكته مهم است كه از دست دادن بخشي از زندگي است - و اين چيزي نيست كه ما بايد از فرزندانمان محافظت كنيم.
ما نيازي نداريم كه اين تجربه را براي آنها شكر كنيم. ما حتي نيازي به نگهداري آنها در خانه در هنگام تشييع جنازه نداريم.
كاري كه ما بايد انجام دهيم اين است كه براي آنها توضيح دهيم كه چه اتفاقي افتاده است و در تمام سوالات و احساساتشان در كنار آنها باشيم. و من در مورد كودكان از سال هاي اوليه، تا نوجواني صحبت مي كنم. حتي بچه هاي دو و سه ساله هم علاقه دارند كه چرا يك نفر ديگر آنجا نيست. چه آن شخص عصباني شده باشد و رفته باشد، چه آن شخص از آنجا دور شده باشد، چه فرد فوت كرده باشد، مي توانيم اين را با عباراتي توضيح دهيم كه آنها متوجه شوند. و ما مي توانيم درك كنيم كه بودن با آنها براي كمك به آنها در مورد صحبت كردن و پردازش فقدان خود به آنها كمك مي كند تا رشد كنند.
محققان به بررسي اين پديده پرداخته اند. كالهون و تدسكي اين را "رشد پس از سانحه" ناميدند و مشاهده كردند كه به دنبال يك ضرر، برخي از افراد تعدادي اثرات مثبت را تجربه مي كنند. برخي قدرداني بيشتري از زندگي پيدا مي كنند، برخي تقويت روابط نزديك را تجربه مي كنند، برخي احساس ترحم و نوع دوستي مي كنند، برخي اهداف جديد و امكانات جديد را در زندگي شناسايي مي كنند، برخي احساس مي كنند قدرت هاي شخصي را بيشتر به رسميت مي شناسند، برخي رشد معنوي را افزايش مي دهند و برخي خلاقيت را افزايش مي دهند. و آنها دريافتند كه فعاليتي كه بيشتر به افراد كمك مي كند پس از فقدان رشد كنند، صحبت كردن و پردازش ضرر است.
محقق و پزشك ديگر، جسيكا كوبلنز، به طور خاص به كودكان نگاه كرد. او متوجه شد كه پس از از دست دادن، برخي از كودكان احساس شديدي نسبت به زندگي و درك جديدي از ارزش زمان ابراز كردند. آنها آگاه بودند كه نمي خواهند زمان را تلف كنند يا پشيمان شوند. برخي ياد گرفتند كه از ديگران كمك بگيرند و متوجه شدند كه چگونه تعيين كنند چه كسي مي تواند كمك مورد نياز را به آنها ارائه دهد.
دو محقق ديگر به بچه‌هاي دانشگاهي نگاه كردند و دريافتند كه هر چه فقدان بيشتر باشد، رشد بيشتر مي‌تواند باشد - اما فقط در كساني كه از احساسات خود اجتناب نكرده‌اند.
جورج بونانو، در تحقيق خود همانطور كه در كتاب «سوي ديگر غم و اندوه» شرح داده شده است، همچنين به اهميت درك اين نكته توجه مي كند كه بسياري از كساني كه از دست دادن رنج مي برند، اين كار را با انعطاف انجام مي دهند. در حالي كه او درباره كودكان مطالعه نمي كند، آن ماستن اين كار را انجام مي دهد، و او دريافته است كه اكثر كودكاني كه از دست دادن، حتي از دست دادن آسيب زا رنج مي برند، بدون ابتلا به هيچ گونه بيماري رواني عمده، تجربه را تجربه مي كنند.
اين يافته‌ها از اهميت آسيب‌شناسي نكردن بيش از حد فرآيند غم و اندوه و محافظت نكردن از فرزندانمان در برابر احساس احساساتي كه نسبت به فقدان دارند، حمايت مي‌كند. در واقع، اين پشتيباني به كودكان ما كمك مي كند تا احساسات خود را بيان و پردازش كنند - چه از طريق صحبت كردن، چه كارهاي هنري يا بازي.

منبع